Als je diverse coaches naar de definitie van coaching vraagt blijkt er niet één hetzelfde.
In een enquête onder veertig bij de Nederlandse Orde van Beroepscoaches aangesloten
coaches gaven velen een rake omschrijving van wat coaching (volgens hen) is; van
alinea’s lang tot aan scherpe ‘oneliners’ aan toe. Toch waren ze allemaal verschillend.
Conclusie: tijd voor wat duidelijkheid in de verwarring.
Als coach heb ik mijzelf een aantal vragen gesteld rond de essentie van het coachingsvak.
Vragen als: “Wat maakt coaching nou coaching? Wat maakt dat het anders is dan therapie,
management, advies en training? Hoe onderscheiden de diverse vormen en methodieken
zich van elkaar? Wat zijn de overeenkomsten en verschillen tussen coaching in de
één-op-één setting en groepscoaching? Wat maakt Life coaching anders dan Business
coaching? En wanneer noemen we het Counselling? Het resultaat van deze zoektocht
vormt inmiddels een boek waaruit ik hier graag citeer.
De ware coaching attitude
De meest wezenlijke distinctie tussen coaching en alle andere begeleidingsvormen is wel
dat een vakkundig coach zich met name onderscheidt door de “I don’t know” attitude.
De belangrijkste coachingsmethodiek is die van het stellen van de juiste vragen. Adviseurs,
trainers, therapeuten en managers vervullen allen de rol van expert. Kort door de bocht
geredeneerd kunnen we stellen dat een trainer denkt: “Ik weet een trucje, dat kan ik je
leren”. Een adviseur denkt. “Ik weet de oplossing, die kan ik je vertellen”. Een therapeut
of psycholoog denkt: “Ik denk dat ik weet wat je mankeert”. Een manager denkt: “Ik weet
wat onze doelstelling is, dus ik weet hoe jij je taak moet uitoefenen”. Allen hebben de
specifieke kennis die nodig is om hun vak uit te oefenen. “They know”, professioneel
gezien. Dit betekent niet dat trainers, managers, therapeuten en managers nimmer
coachend werken. Het betekent ook niet dat een coach geen expert is. Dat is hij wel, met
name in het luisteren (met zijn ogen, oren én onderbuik), het samenvatten en het
doorvragen. Het uitgangspunt van een professionele coach is echter per definitie een
geheel andere dan die van de eerder genoemde begeleiders. Het wil ook niet zeggen dat
de coach geen kennis heeft, nimmer een advies geeft, de interactie niet ‘managed’ of geen
therapeutische techniek toepast. Zijn uitgangspunt is en blijft die van de onderzoeker. Zij
heeft, als het een professionele coach is, een pure “I don’t know. Let’s find out” attitude.
In goed Nederlands: “Ik weet het niet, laten we er samen zien achter te komen.” Ik hoor
mezelf wel eens zeggen: “Coaches zijn professioneel naïef”.
Daarbij ziet de coach de coachee zelf als de expert van het vraagstuk. De coach is vooral
iemand die de coachee een mentale spiegel voorhoudt. Daarbij zal de coach vanuit een
attitude van gelijkwaardigheid hetgeen de coachee in zich heeft helpen tot ontwikkeling
te brengen.
Bron: TvCoaching
Plan hier een gratis en vrijblijvend oriëntatiegesprek met een van onze coaches »
