In deze columns kan je een kijkje in het leven van de coaches van GORTcoaching nemen. De coaches zijn een heel belangrijk onderdeel van het GORTcoaching team en daarom willen we ze graag aan je voorstellen. Vandaag leer je coach Mayke een beetje beter kennen.

Even kennismaken met Mayke
No guts, No glory!

Eind vijftiger jaren werd ik als vijfde kind en nakomertje geboren in een gezin waar al vier kinderen waren. Toen ik vier jaar was, waren mijn broer en zussen pubers. Zij bepaalden de sfeer in ons gezin met hun muziek, vrienden en vriendinnen, verliefdheden en opstandig gedrag. Als klein kind stond ik dan vaak aan de zijlijn toe te kijken. Ik observeerde. Mijn waarnemingsvermogen werd erdoor ontwikkeld. Woorden om op gelijk niveau met hen te communiceren had ik toen nog niet. Daar verlangde ik wel erg naar want het leek mij heerlijk om mee te kunnen praten. Ik luisterde voornamelijk en pikte zo veel woorden op en leerde ook lichaamstaal te interpreteren. Bij ons thuis werd gediscussieerd (veel over maatschappij en politiek), geruzied en gemusiceerd op piano, viool en gitaar. Ik absorbeerde als klein kind de muziek die mijn broer en zussen draaiden en zong een hoop pop liedjes uit de jaren zestig mee. Zo pikte ik spelenderwijs Engelse woordjes op. Op pianoles probeerde ik de toonladders te ontlopen en de docent aan te sporen om mij die leuke lichte muziek bij te brengen. Tevergeefs. Dus ging ik er zelf thuis mee aan de slag en probeerde ik in notenschrift op te schrijven wat ik meende te horen. Op school werd er aan ons als 8 jarigen gevraagd wat wij wilden worden. Ik wist het direct: zangeres. Dusty Springfield was mijn heldin! Muziek is altijd belangrijk geweest in mijn leven. Ik houd van veel verschillende soorten muziek en maak als zangeres al jaren deel uit van een band met sixties repertoire. Dat lag in de lijn der verwachting! Exacte vakken vond ik moeilijk op school maar schrijven kon ik goed. Al jong begon ik met het schrijven van verhalen, die soms de krant haalden. Na het eindexamen besloot ik medio jaren 70 naar de School voor de Journalistiek in Utrecht te gaan. Oriana Fallaci, de Italiaanse journaliste die haar nek uit stak ten tijde van het Kolonelsbewind in Griekenland, was mijn grote voorbeeld. Andreas Burnier had mijn hart gestolen als tegendraadse denker en voorvechtster van de vrouwenzaak.

Toen ik eind jaren 80 werkzaam was als redacteur van een tijdschriftenfonds bij Uitgeverij Kluwer en Kluwer samenging met uitgeverij Wolters om het hoofd te bieden aan een hostile take over van Elsevier, zag ik hoe collega’s die ‘boventallig’ werden verklaard, rücksichtslos ontslagen werden. Outplacement was toen iets voor directeuren, maar niet voor het gewone ‘voetvolk’. Voor de laatste groep waren er geen vangnetten vanuit het bedrijf. Ik ageerde intern tegen deze manier van doen, want ik zag hoe mensen hierdoor in de problemen raakten. Mijn rechtsgevoel speelde op en de situatie zette me aan het denken over deze kant van het bedrijfsleven, de rol van werknemers, de risico’s en mijn eigen rol. Het duurde nog even, maar in 2000 besloot ik me aan te melden voor een post HBO opleiding tot loopbaan- en mobiliteitsadviseur bij Hoogendijk in Driebergen. De eerlijkheid gebied mij te bekennen dat ik toen ook veel zin had om leraar Duits te worden. Want Duits vind ik een prachtige rijke taal en voor de klas staan leek mij erg leuk. Het is kenmerkend voor de generalist die ik ben: ik kan voor veel dingen enthousiasme opbrengen. Taal als communicatiemiddel en literatuur hebben altijd mijn aandacht gehad. Vreemde talen en culturen boeien mij, (afwijkend) gedrag boeit me zeer, strafrecht vind ik erg interessant, kennis overdragen vind ik leuk want ik geniet ervan om anderen iets bij te brengen, van kunst kan ik lyrisch worden, van muziek al helemaal, vormkracht en wetmatigheden in de natuur raken me diep. Maar de mens als bron van mogelijkheden en vat vol tegenstrijdigheden heeft vooral altijd mijn aandacht gehad en zal dat altijd blijven doen. Mijn positie in ons gezin ligt daar, vermoed ik, vooral aan ten grondslag. Ik heb – while living- avonturen beleefd waardoor ik mezelf beter heb leren kennen. Ik heb uithoeken van mijn ziel bezocht waarvan ik het bestaan daarvoor niet kende. Geluksgevoelens maar ook angst, verlies, wanhoop en groot verdriet zijn op mijn pad gekomen. Uiteindelijk weet ik ook dat ik een lust for life heb. Dat is de grondtoon.

In ons vak gaat het mij er om het levensgeluk van de coachee te bevorderen door als vakvrouw en mens met enige bagage input te leveren. In het leven is maar 1 route om op verder te komen: de weg vooruit. De hordes die we onderweg tegen komen kunnen we ontlopen of proberen te trotseren. Mijn rol is het om indien mensen voor die laatste route kiezen, ze zo goed mogelijk te helpen in hun ontwikkelingsproces, zodat ze een mentale en concrete stap vooruit kunnen zetten.

Spreekt haar verhaal jou aan en wil je meer over haar weten? Klik hier om Mayke’s profiel te bekijken, of kijk op onze website bij de locaties Amersfoort, Baarn, Bilthoven, Bussum, Doorn, Huizen, Naarden, Nieuwegein en Utrecht.